“Vetërrëfim”, Mevi Rafuna një “luftëtare e dritës”
Poezi nga libri “Vetërrëfim”, me autore Mevi Rafuna, i cili u botua me 2018 në Prishtinë.
Poetja e njohur kosovare, Mefi Rafuna, është një nga zërat me të veçantë në poezinë mbarëkombëtare shqiptare. Me një stil të zhdërvjelltë, me metafora të fuqishme dhe tematikë të pasur, ajo na përcjell jo vetëm mesazhet e saj, por edhe emocionet poetike.
Këto janë pesë poezi nga libri “Vetërrëfim”, i cili u botua me 2018 në Prishtinë.
1. Gruaja në kryq
Ajri i rënduar që mezi e thithte,
Dalëngadalë po e mbyste,
Këmbëzbathur ecte në rrugën me baltë,
ku po i shkelte ëndrrat e saj.
Kishte kohë që i lutej vdekjes
Kishte kohë pa dashuri.
Mes grumbull plehrash,dikur shkëlqente si një lule,
plotë gjallëri, plotë pasion,
që toka një natë e mbuloi me gjak.
Sytë që dikur i shkëlqenin tani vështronin trembur.
Klithmat e saj të dhimbjes ishin melodia e vetme,
e një bote të shthurur.
Lakuriq ecte mes vampirësh që ja thithnin shpirtin.
Fytyra e saj e zbehtë,
kërkonte pak mëshirë.
Edhe dielli e kishte tradhëtuar.
2.Një fillim i ri
Përpiqem të shoh përtej
një ndjesi e re më ngacmon
edhe pse gjithçka është shkatërruar tashmë.
Se besoja kurrë që isha aq e fortë.
Fytyra ime prapë e ktheu shkëlqimin e humbur,
trishtimi më rrëmbeu dikur.
Isha një ushtare pa armë,
duke luftuar me fatin.
Ndjej se asnjëherë nuk kam jetuar!
Në kaltërsinë e qiellit dua të shkrihem,
e më pas të kthehem
për të filluar nga e para.
3. Luftëtarja e dritës
Në frikën e saj, ajo e gjeti guximin,
Fati i saj ishte shkruar diku larg.
Një pasion i çmendur
e joshte drejt të panjohurës,
nga butësia e shpirtit
i rridhte forca.
Në mes njerëzish frymonte,
por askush nuk arriti ta njohë.
Ajo ishte e bukur si dielli.
Dashuronte pa zë,
luftonte pa zhurmë.
4. Udhëtari
Nuk e kishte frikë të panjohurën,
kërkonte të pamundurën.
Synimi i tij ishte
të arrinte dhe një hap më shumë.
Një zjarr i vlonte në gji,
donte të vjedhte diçka nga zotat,
kërkonte përjetësinë.
5. Rastësi
Përtej kohërave,
ku nuk kishte kufi,
ata ishin njohur,
ata ishin nji.
Një zjarr i çmendur ra,
në hi gjithçka shndërroi,
ata u ndanë
dhe kurrë më nuk u panë.
Jeta rifilloi prapë,
ata ishin aty,
të humbur në mjegullën e harresës,
lidhur me litarin e fatkeqësisë.
Në kryqëzimin e fateve,
diku do të ndeshen përsëri,
s’do dinë çfarë emri t’i vënë,
do e thërrasin “rastësi”.