Nga Lumo Kolleshi
Dita e Shën Valentinit të duket si një puthje e trëndafiltë, si flaka e dashurisë që nuk shuhet kurrë!
Etyd pas dushit
Pas derës me qelqe avull avulluar
Do prisja të dilje bukur zbukuruar
Cipëzën e hollë ta hiqja ngadalë,
Buzën e purpurtë ta haja të gjallë.
Me një thithje foshnje ta rrëmbeja gjirin
E sakaq ta flakja në qiej peshqirin.
Pa po kur ta flakja,të trembeshin retë
Të humbisnim bashkë qiejve të mistertë.
Pa titull
Pas çdo sekonde e minute koha bënte tradhëti
Ma rrëmbete si hajdute atë shikim plot dlirësi,
Sytë e tu dhe buzëqeshjen të skalitur bukurisht
Thellë në zemër i strehova paqësisht e lumturisht.
Duke ikur me një puthje në faqet si trëndafil
Buza merrte plagë e lule dhe këngë për një bilbil.
MËRITË E KREVATIT
Një fjalë ti, një tjetër unë,
Në dhomë heshtje pas kësaj.
Për hiçmosgjë duket u zumë,
Të dy kishim e s’kishim faj.
Ti u bëre re e sertë
Në një qiell më tej se gri
Edhe unë u bëra vjeshte,
Por jo dimër, kurrsesi.
Pas pak e trembur u fik drita,
Kur na shikonte ashtu të zënë,
Vjedhur në terr çarçafin ngrita,
Asgjë pa prekur,asgjë pa thënë.
Dhe ishim pranë,oh sa pranë,
Det edhe breg,valë dhe shkëmb;
Inatet si statujat ranë,
Paqja e shtrenjtë prtapë u përkëmb.
U dashkan zënkat ndonjëherë
Ku s’hyn gjyaktësi,drejtësia,
Mëritë e krevatit ndoshta vlejnë
Aq sa vlen në jetë e dashuria.
