Nga Flutura Açka

Kur natyrën e fusin në korniza fotografish, e ngulit bukurinë e saj me sytë e shpirtit, i sigurt që atë pamje e merr me vete, kudo që të shkosh, kurdo që të shkosh.

Foton po ma bënte ime më e habitur me mua. Nuk i shpjegoja dot që ka kohë që shquaj një botë që sytë e pikur pas kontretes nuk e shohin, që mendjet é nginjura nga tepria nuk e perceptojnë e shpirtra të shkujdesur nga vetëkënaqja nuk e ndiejnë.

Uroj as ajo, sikurse ime gjyshe, sikurse vetja ime të mos e njohë. Iu takon njerëzve që kanë dhënë të padhënshmen për rehatinë e botës, duke u sjellë normalë në anormalitetin më të skajshëm të kësaj bote.
Në mesin e gjithë këtij pranimi, selvitë janë pemët që dëshiroj t’iu ngjaj më shumë: të vetmuara, të heshtura, hijeholla, hijerënda.

Kështu e pamërzitur me botën që përzien humanët me njerëzit, trupat me hijen, racion me shpirtin, sendet me materien, veten me të tjerët, përpiqem të të vë tonzurën e mirëkuptimit.

Por ata e shqyejnë derën, herën brutalisht, herë tinëzisht e herë mirësisht. Flegra reziston, sepse duhet të ndajë botët që nuk lodhen më kinse të jenë bashkë.

Fundjavë të mbarë, Miq!