Në një kohë kur dinamikat gjeopolitike po ndryshojnë dhe peizazhet kulturore dhe fetare po rivizatohen, momente të caktuara diplomatike tejkalojnë protokollin dhe zbulojnë forcat më të thella që i lidhin kombet së bashku, shkruan sot prestigjiozja ”The Arab Weekly”.

Ky është kuptimi i vizitës së një delegacioni të shquar kulturor dhe akademik shqiptar në fondacionin ”Allal El Fassi” në Rabat, më 22 nëntor, një moment në të cilin mendimi dhe jo politika, zuri vend qendror si një urë midis dy vendeve që ndajnë më shumë afinitete sesa mund të supozohet.

Nizar Baraka, president i fondacionit, mirëpriti delegacionin shqiptar së bashku me Hani El Fassi, djalin e udhëheqësit të ndjerë kombëtar Allal El Fassi, si dhe Abdellah Ouidghiri, Said Temsamani dhe Mokhtar Baqqa.

Delegacionin shqiptar e kryesoi Arben Ramkaj, president i Qendrës për Bashkëpunim Ndërfetar, së bashku me Albert Rakipin, president i Institutit Shqiptar për Studime Ndërkombëtare, Arian Starovën, president i Këshillit Atlantik të Shqipërisë dhe Elvira Fetahun, zëvendëspresidente e Universitetit të Elbasanit.

Ajo që kishte më shumë rëndësi në këtë takim nuk ishte thjesht rëndësia e pjesëmarrësve, por natyra e dialogut dhe lloji i partneritetit që parashikohej.

Takimi u shndërrua shpejt në një shkëmbim të menduar mirë mbi të ardhmen e bashkëpunimit akademik, intelektual dhe kërkimor midis fondacionit ”Allal El Fassi”, një nga institucionet kryesore kulturore dhe shkencore të Marokut, dhe homologëve të tij shqiptarë.

Delegacioni shqiptar nuk udhëtoi në Rabat për ceremoni apo mirësjellje.

Ai shkoi me një objektiv të qartë, të krijonte një partneritet intelektual afatgjatë me një institucion, pesha historike dhe simbolike e të cilit njihet mirë në të gjithë rajonin.

Diskutimet prekën mundësinë e nënshkrimit të memorandumeve të mirëkuptimit që mbulojnë shkëmbimet akademike, mbështetjen për kërkimin, iniciativat e përbashkëta shkencore dhe bashkëpunimin e forcuar kulturor.

Larg nga një vizitë rutinë, takimi hodhi themelet për atë që mund të evoluonte në një aleancë të bazuar në njohuri, duke reflektuar bindjen e përbashkët se marrëdhëniet e qëndrueshme midis kombeve ndërtohen jo vetëm mbi interesat politike, por edhe mbi kapitalin intelektual dhe afinitetin kulturor.

Një dimension i jashtëzakonshëm i takimit ishte konvergjenca e fortë rreth rëndësisë së dialogut ndërfetar dhe ndërkulturor si një mjet për promovimin e stabilitetit, bashkëjetesës dhe paqes.

Përvoja e njohur ndërkombëtarisht e Marokut në moderimin fetar, e rrënjosur në një trashëgimi shpirtërore të ekuilibruar dhe reforma institucionale që shikojnë përpara, gjen një rezonancë të natyrshme në traditën e gjatë të harmonisë fetare të vetë Shqipërisë.

Të dy vendet e kuptojnë se bashkëpunimi në fushën e ideve nuk është thjesht simbolik, por strategjik. Ai përforcon një angazhim të përbashkët për moderim në një kohë kur mjedisi global shënohet gjithnjë e më shumë nga polarizimi dhe fragmentimi kulturor.

Fondacioni ”Allal El Fassi” demonstroi edhe një herë forcën e diplomacisë intelektuale të Marokut, një diplomaci e ankoruar në kujtesën kombëtare, por e orientuar me guxim drejt botës.

Po kështu, delegacioni shqiptar tregoi një qëllim të qartë për të institucionalizuar këtë marrëdhënie përmes partneriteteve të strukturuara akademike dhe kërkimore.

Kjo qasje pasqyron një trend global në të cilin njohuria dhe kapitali kulturor janë bërë forca thelbësore të fuqisë së butë, duke i mundësuar kombeve të ndërtojnë ura që janë më të qëndrueshme se marrëveshjet politike.

Takimi i Rabatit ishte shumë më tepër sesa një shkëmbim formal.

Ishte një moment që nënvizoi një të vërtetë të thellë: mirëkuptimi i vërtetë midis kombeve fillon me idetë, dhe kultura shpesh ka sukses aty ku diplomacia tradicionale dështon.

Maroku dhe Shqipëria kanë vendosur tani një gur të ri premtues në themelin e marrëdhënieve të tyre dypalëshe, një gur të formuar nga respekti i ndërsjellë, kurioziteti intelektual dhe një vizion i përbashkët për një të ardhme të ndërtuar mbi bashkëpunimin dhe dialogun.

Nëse ky takim mbart një mesazh, ai është se bota sot ka nevojë për ura të tilla, ura të ndërtuara jo nga çeliku dhe betoni, por nga fjalët, idetë dhe një aspiratë e përbashkët për paqe dhe partneritet.

Marrë nga ATSH