Nga Mimoza Prifti

Persosmeria eshte mendim abuziv: eshte te jesh i huaj tek vetja, ti vendosesh vetes standarte teper te larta nderkohe qe jeta te kerkon te jesh llogjik dhe praktik njeheresh.

Persosmeria eshte te krijosh nje fasade per te tjeret, te mos njohesh me veten e te jesh teper kritik ndaj saj, te perceptosh kedo e gjithcka me lupen e persosmerise, eshte presion, eshte traume, per me teper mashtrim ndaj vetes dhe te tjereve.

Lavdia dhe madheshtia, ndjenja e superioritetit shpesh i kane rrenjet pikerisht tek “lufta” per persosmeri, narcizmi po ashtu.

Ndjesia e perhershme e perfeksionizmit eshte semundje.

Semundje nga me te veshtirat per tu kuruar, dhe kurimi fillon nga rrenjet.

Pak dhembshuri per veten; ne se e shkuara te ka lenduar apo dhunuar, sillu bute dhe embel me te tashmen per te qene vetvetja sot dhe neser.

Gabimi eshte njerezor, pa te nuk do ti perkisnim botes njerezore; lere merzitjen te rreshqase honeve te harreses, per paqe te shpirtit dhuro faljen.

Mos u lodh te jesh i/e persosur, persosmeria eshte thjesht iluzion. Largo tabu-te, gezo dhe kur gabon, pas cdo gabimi eshte nje leksion i vlefshem.

Te qenurit vetvetja eshte shkalla me e larte e te mires se mundshme qe mund ti japim vetes, familjes dhe shoqerise.

Permiresim brenda mundesive dhe kufijve, cdo gje jashte tyre demton.

Të jesh vetvetja, të jesh Njeri!