Pashë hijen e qiparisit
mbi çati
dhe ndieva lojën e tjegullave
ndanë oxhakut
që nxirrte një tym të kuq
si perëndim.

Qiparisi i braktisur nga hija
mbeti vetëm,
me tymin që ngjitej në qiell
duke pikturuar në ajër
fatin prej elipsi të pemës
që nuk ka shkuar kurrë në qytet
në botën urbane, plot vese
që do t’ia plasnin shpirtin
vetë rrapeve të moçëm
që kanë zbritur në lumë
për të pirë ujë.