Nga Mimoza Prifti

Mëngjesin e sotëm e nis drejt veri-perëndimit, larg turmës e zhurmës së metropolit ku jetoj.

Ndaloj para një shtëpize tepër të vecantë, ku aroma ndjellëse e kafes dhe bukës së sapopjekur më fton në një ambjent të ngrohtë e familjar. Afrohem në majë të gishtave, me hapa të ngadaltë, pa dashur të prish qetësinë e banorëve të saj. Me një kërshëri të shprehur haptas, nis e vështroj me vëmendje cdo detaj të kësaj parajse të vogël. Oh cfarë mrekullie, them me vete, perla e mëngjesit tim, e sakaq rrotullohem për të parë gjithcka, për ta fotografuar e ruajtur në kujtesë.

Ndjej të hapet një derë, ndjej aromë vaniljeje, dhe më pas zërin e ëmbël të një zonje që më përshëndet e më fton ta pimë së bashku kafen e mëngjesit. Aspak e cuditur nga mysafirja e panjohur në këtë orë të ditës, më uron mirëseardhjen në familjen “Casablanca”.

Fundvitesh 60′.

Mario dhe Ester, dy të rinj të dashuruar në Sicilinë e largët.

– Këtu keni gjithë botën, keni pasuri përrallore, u thotë i ati i Marios teksa kurorëzon dashurinë e tyre. Jeni të parët e vendit, të gjithë u kanë zili, do të zotëroni gjithcka. Dielli njësoj lind e perëndon në cdo kënd të globit. Paraja, fuqia, janë ato që nuk perëndojnë kurrë.

Hesht i trishtuar Mario, nuk do pasuritë e botës, por dëshiron të shijojë mrekullitë e saj. Fshehtas prindërve nisin udhëtimin e tyre të parë. Muaj të tërë pafundësisë së oqeanit për të mbërritur në oazin e gjelbër kanadez. Për tu vendosur pikërisht këtu, tek kjo strehëz ku banojnë dhe sot.

Mbjellim nga një pemë cdo dekadë të jetës sonë. Cdo pemë, bizhu mban varur kujtime udhëtimesh. Kujtime që janë kthyer në pasuri të pamatë. Pas cdo udhëtimi, një tjetër dritare hapet shpirtit tonë, thotë Ester.

Udhetimet janë më shumë se një lindje apo perëndim dielli buze detit me valë, janë më shumë se një ushqim i paprovuar ndonjëherë, janë më shumë se një mrekulli natyrore apo njerëzore. Udhëtimet janë terapia më e fortë për një mirëqënie fizike, mendore dhe shpirtërore. Pas cdo udhëtimi kthehemi më të dashuruar, më të pasur, më të mirë. Udhëtojme sepse e duam marrëzisht njeri-tjetrin dhe jetën, e mbyll Mario.

Nga më të bukurat mëngjese, mëngjesi im i sotëm. Me dy shpirtra shtegëtare që udhëtojne, dashurojnë e lumturohen cdo ditë të jetës.

(Cdo shigjetë në pemë, një nga udhëtimet e këtij cifti të dashuruar)