Poeti Sotiraq Naçi ka një lidhje të hershme me poezinë, gati 40-vjeçare.

Me një stil tërheqës, metafora të bukura, ai i qëndis poezitë me një pasion dhe dashuri të madhe.

Tematika e mallit të emigrantit për vendlindjen, dashuria e përjetshme për nënën, janë disa nga simbolikat e tij.

Ky dimër i ftohtë

Ky dimer i ftohte dhe i acarte,
rrugeve te stines shkeli pa pyetur.
Erdhi aq shpejt kryenec e krenar
te dyve na gjeti perseri te heshtur..

Aq akull dhe bore paska ngrire ne zemer,
sa stinet nder shpirtra jane mbleksur dhe vrare.
S’paska me pranvere as vere e as vjeshte
por vetem dimer te ftohte me ngrica e acar…

Iku dhe kjo ditë

Iku dhe kjo ditë
e ftohtë e në heshtje…
Lotit s’u shpëtojnë sytë,
mjerimi s’ka buzëqeshje…

Mbase buzëqeshja egziston,
diku thellë ndër sy të ngopur
por s’është e lumtur e s’ka se si,
kur tek i pasuri ri prangosur…

Iku në mes ngricash dhe kjo ditë,
siç kanë ikur dhe të tjera…
Diku në oxhaqet shterpë
dëgjohet një psherëtimë…

Por askush s’e dëgjon,
përtej oxhaqeve të nxehtë
një i pasur vetëm qesh
nga të nxehtit vuan dhe heq…

PUTHMË MBRËMJEVE

Mbremjeve mos harro,
kur te biesh ne gjume
e dashur mi thuaj dy fjale.
Perqafome dhe puthme,
gjumit nuk i dihet zgjimi.
Mund te jete nje rruge,
nje rruge qe se duam te dy,
drejt erresires se vdekjes.
Do te na mbetet peng,
do te psheretime ne heshtje
qe se dhame puthjen e fundit..